7 MESES DESPOIS / After 7 months

Sete meses despois, dinse pronto. Nestes meses tiven ocasions para o esquecemento, para odiar os blogs e o xeito coma internet controla as nosas vidas, para enfadarme por ter comezado este blog,…en fin, tempo de sobra para non escribir.

Agora volvo a estar aqui, lonxe da terra e coa morriña galega que sempre me acompaña. Curioso sentimento o da morriña, faite desexar volver pero non o sentes se non estas fora, asi que en realidade casi che fai desexar estar lonxe. Os galegos, como nos definia Galeano, aqueles que cando estan na Arxentina añoran a terra e arrendan bares e poñenlles o nome do seu pobo natal; pero cando volven, añoran estar lonxe e arrendan bares e chamanlles Buenos Aires, ou Montevideo. Sera que cando saimos da casa volvemonos persoas de ningures, persoas feitas de morriña.

Asi e todo, estou de novo en Inglaterra, esta vez no Sur, en Reading. Lista para continuar as miñas andanzas polo mundo, votando de menos que é o que mellor sei facer.

Unbelievable, the months have run so quickly. 7 months have passed after my last post here. During these months, I have time enough to hate blogs and the way in which they control our lifes (the internet big eye over us) enough time to regret this blog… and finally, enough time for not write nothing here.

I am far again now.  So far from home that this special gallician feeling called “morriña” has started on me. The writter Galeano talked about this feeling in one of his books: the morriña makes that Gallician people who is living far and rent a bar,  call it with their gallician home village. But when they return, this feelling appears too, when they rent a bar  in Galicia, Buenos Aires or Montevideo are the names choosed. Strange feelling this, who makes changed the people´s heart, there are not more blood, they have now morriña in their veins.

Those are the hard factors of our life when we are living far, and I am in Britain again, missing the sun and ready for the next step, missing because to miss is the best thing I know how to do

NEVE. Snow

Neville Cross, en concreto Crossview Terrace, nevado. A miña casa é unha das da esquerda. Neville Cross snowed, this is my street Crossview Terrace, my home is on the left.

O meu camiño cara o departamento de arqueoloxía, cheo de neve. My path to the Department.

¡Moito frío!. Too much cold!!!!

95 DIAS. 95days.

Estrano titulo para unha anotación. Hoxe decateime de que son máis de 95 os días que levo vivindo en Inglaterra e máis de oitenta deles en Durham. Neste tempo vin chover, vin o sol e agora neva. Tiven momentos para chorrar, para rir e para desesperarme. Fun e son feliz… e non sería sincera se dixera que  fun desgraciada ou estiven triste.

Mireime nos ollos de moita xente, perdinme nunha marea de libros e artigos,… e descubrin que son unha persoa impulsiva…. e tamén que todos os meus amigos xa o sabían.

En fin, que me vou triste pero feliz de todo o que fun copilando neste tempo, copilando información para a tese, copilando amigos, copilando sentimentos….e todo esto en 95 días!!!

This is a very strange entitled but it is the number of days I have been living in England, and more than eighty in Durham. In this time, I have seen to rain, the sun and now to snow. I have stepped in puddles and snow. I had time to smile, to cry and to desperate myself. Bur I have been and I am happy… and I cannot say that I was sad or unhappy.

I have seen myself on a lot of people´s eyes. I have lost in wales of books and articles.  I have discovered that I am an impulsive person… and also discovered that all the people around me knew this.

Finally, I will return sad but happy; knowing that I have being compiled several articles and books with information for my PhD, several good friends and a lot of really good feelings. And all of that in only 95 days!!

Unha grande aperta dende o castelo de Edimburgo. A really big hug from the Edinburgh castle

MARMITE PARA TODOS. Marmite for all.

O que ten vivir neste país é que o odias ou o amas.

A mín tocoume a segunda opción, o qué é moito máis divetido. Se amas Inglaterra e vives aquí comezas a ver como cotiá o cenar as 7, e as 12:30 estás que te morres de fame e matarías por disfrutas dun estupendo “calquera cousa pequena e fria” volvendo ao traballo trinta minutos despois. Casualmente todos os castelán-falantes invitante a cear, e a ti pareceche o máis normal do mundo. Ceaches algunha vez as 5 da tarde. Se disfrutas de máis de 5 minutos de sol fai un día maravilloso. Soñas que entras pola noite nunha factoría de Muffins e comes ata reventar, que non son magdalenas coño!!! que é distinto. Sabes que todo o que leve a palabra tikka esta moi bo. Aprendeches o ritual do pub: entras, “alguén quere unha cervexa???”, pides e levas á mesa unha bolsa de patatas fritas. Os que odiamos o vinagre coma eu sabemos que as patacas da bolsa azul teñen o mesmo vinagre que trinta granadinos malafollá xuntos, pero sempre hai alguén ao que lle pirran esas bolsas e traechas a túa mesa. Aprendes os horarios de Pop Quiz dos pubs cercanos. Ah! e sabes que rirse xa non é jajajaj, senon hahaha, coma unha pantasma.

Estiveches coidando a un gato catro días na casa dunha profesora española que tiña que facer unha viaxe a España. E ti quedacheste a vivir na súa casa co miau…. unha historia longa.

Ah!!! descubriches que nalgúns baños hai unha especie de máquina que che pon xabón, bótache auga, e ten secadora de auga quente… e non saiu da guerra das galaxias.(fotos) .Tamén descubres que se fan unha festa latina es a primeira en apuntarte e terminas bailando Bisbal (total ninguen te coñeze ou ninguen o coñece a él).  E por último sabes o que é o estracto de levadura ou MARMITE … así que marmite para todos que eu quédome con U.K….

Living in this country you develop a very interesting feeling; or you hate it or you love it.

I love it and It is funnier than to be crying all the days for to return. If you feel comfortable in England you start to be like normal a lot of strange things. You eat your dinner at 7 o´clock and you are starving at 12:30, so starving that you may kill for a small and cold piece of food, and this is enough for you. All the Spanish-speakers that you know have invited you to dinner in their home, and you see this like normal. You have dinner at 5 o´clock at least one time. If there are more than 5 minutes of sun it is a wonderful and sunny day. You dreamed that one day you can go inside to a Muffin´s factory and eat all than you can.  You know that the dish which has the word “tikka” tastes really good. You have learned the pub ritual; “does anybody want a beer?” and then you buy beers and a crisp bag. You know that the blue crisp bags have lots of vinegar but always there is somebody who loves it. You have a list with the PopQuiz times of the near pubs. Ah!!! and you! who had spent all your life laughing like jajajjaa now you laugh hahaha, like a ghost

You have been looking after the cat of a Spanish lecture from your department; while she had a trip to Spain… and you lived in her home with the cat… it is a long story.

Ahhh!!! and you discovered that there is a machine in some bathrooms which has soap, water and warm air to wash your hands and all of this in a small hole (pics). Also, you went to a Latin party and you were dancing Bisbal, ahh!! But anybody knows you and anybody knows him. And Finally you know what is the Yeast extract or MARMITE… so, Marmite for alls!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!.

MURO DE HADRIANO. Hadrian´s wall

A historia de este mes é a historia do muro de Hadriano. Non pensedes que foi fácil atopalo, nun principio convecinme a min mesma de que non existia senon que era outro marketing inglés 🙂

PRIMER INTENTO OUTUBRO. A mediados de Outubro, Linus, Marta e máis eu arrendamos un coche. Amenceu bo e saímos, de camiño tomeime o meu primeiro English´s breakfast ummm, en un coffe shop llamado Marta´s tea,.O problema xurdiu cando Marta afirmou que ia deixar a tese e abrir unha cafetería como aquela, eu sen pensalo dúas veces dixen se “quería abrir unha cafetería no medio de ningunha parte” e todo isto en inglés e coa camareira detrás miña, non sei como non me votou. Polo demais o almorzo estivo moi rico.

O peor viu logo cando comezou a chover e xa non parou. Asi que vimos Vindolanda coas lágrimas nos ollos da dor que producian as malditas gotas de choiva, que se chega a ser saraiba non o contamos. Pero en Vindolanda non esta o muro, e non estaba en ningunha parte. Fomos ao Army Museum, e tampouco atopámolo muro (por certo as miñas recomendacións de non ir, queda lonxe, hai que pagar e non ten máis que un vídeo e dúas maquetas moi malas).

Ao final atopamos un dos miles de carteis que puñan “Hadrian´s wall” e chegamos a unha especie de lago onde entre a tormenta parece que se vía o muro ao fondo. En fin, que rematamo-lo día nun pub tomando un postre quente de toffe, un postre que nos soubo tan tan ben que mereceu a pena toda a aventura. E este pub sí estaba no medio de ningunha parte.

Polo demáis esa noite fun a minha primeira festa-inglesa en casa, e comprobei como a xente do departamento fala moito máis con dúas cervexas e fala moito moito máis con seis.

Ao día seguinte fomos ao castelo de Answik ou o que ben sendo o colexio de Hogwarts de Harry Potter. Onde, por certo sigue vivindo xente no inverno por que é privado. Ufff asi que xa teño un obxectivo na vida, atopar a o fillo do duque que vive en Answik e casar con el….

SEGUNDO INTENTO NOBEMBRO. O domingo 16 de Novembro decidimos ir outra vez a ver se atopábamo-lo muro. Reclutamos para elo a tres sevillanos que viñeron a visitar a Marta (Pascual, Ezequiel e Pablo). Despois de pegarnos unha cea salvaxe de comida chinesa o venres e de visitar Newcastle o sábado creo que estabamos preparados para irnos de novo ao medio de ningunha parte para atopalo muro. Pero ese día fixo un sol marabilloso, asi que xa sabedes en outubro chove pero a mediados de novembro case facía día de praia, ummm. Crazy!!!

Fumos a Vindolanda, como non, pero esta vez con sol e así puidemos decatarnos de que había estructuras do campamento onde a outra vez corriamos para salvar as nosas vidas da choiva feroz. Logo fomos a Housesteads e alí estaba, arriba agardando por nos despois dunha costa de cagarse, O MURO. Chegamos e bicámolo, saltamos por riba, sacámosnos fotos e non nos quedamos a vivir alí porque por moito sol que faga isto sigue sendo Inglaterra e a partir das 5 non hai quen pare fora.

O peor foi a volta, para os que non vivíchedes na querida Gran Bretaña aqui as gasolineras escasean un pouco, e a partir das 6 pechan todas non vaia ser que traballen demasiado. Asi que empezou a marcar reserva e pensamos que quedabamos no camiño.

Ao final chegamos sanos e salvos a casiña co tempo xusto de probar a cervexa do Tesco, eu non que esta envasada en bote de xarabe e dábame mala espiña. Linus apuntouse claramente porque nun alarde de orixinalidade fixemos, ou mais ben fixeron, tortilla de patacas.

Ao final, muro visto e obxectivo cumprido.

Almorzo ingles na tetería de Marta. English Breakfast in Martha´s tea. (Marta, Linus and me)

Pub no medio de ningunha parte completamente mollados. Pub in the middle of nowhere, we were completely wet. (Marta, Linus and me).

Grupo pop en el muro de Adriano (de izquierda a derecha, Ezequiel, Pascual, Marta, eu e Pablo). Pop band in the Hadrian´s wall (from left to right, Ezequiel, Pascual, Marta, me and Pablo).

Muro de Adriano (de izquierda a derecha, Pascual, Pablo, Marta, Ezequiel e eu). In the Hadrian´s wall (from left to right, Pascual, Pablo, Marta, Ezequiel and me).

Como me gusta a Cervexa do Tesco. I like so much the Tesco´s beer.

The story of this month is the story about the Hadrian´s wall. Finally it was very difficult to find it and sometimes I thought that it really doesn´t exist and it was only an English marketing strategy. 😉

FIRST ATTEMPT, OCTOBER. Linus, Marta and me rent a car in the middle of October. We woke up early and eat my first English´s Breakfast in a small village at half-way, in a coffe shop called Martha´s tea. When we finished the breakfast Marta said that she thought in give up the PhD and open a tea shop like this, and I shouted if she was crazy for to open the tea shop in the middle of nowhere… and I shouted this in English with the waiter behind my back…ummm very very embarrassing.
Then It started to rain and never stopped. We saw the Roman camp of Vindolanda. But It was raining so hard that the drops pained us, I can´t imagine the situation if it was hailing. And we didn´t see the wall in Vindolanda. Then we visited the Army Museum and here wasn´t the wall too (and I don´t recommend to go, you have to pay, it is very far and it only has a video and two bad reconstructions).

Finnaly we found a sign with “Hadrian´s wall” and we arrived to a place in the middle of nowhere and in the middle of the continuous storm we belief that we were seeing some similar to the wall in the distance, really I don´t know what I saw. After so many adventures we went to a pub lost in the field, and we eat a toffe hot cake, and it was really really good, so good that all the bad moments were worth. The pub was in the middle of nowhere, I must said it!!!!

That night I was invited to my first English-party at home, and it was great. I learned that North people talk more with two beers and they talk really more with six beers 🙂

On Sunday we went to Answik castle or the Hogwarts college of Harry Potter. This is a private castle which closes on winter… so, we want to find the duke´s son and get married….

SECOND ATTEMPT, NOVEMBER. On Sunday, 16^th of November, we tried to find the wall for second time. Three Sevillian people helped us, they are Marta´s friends (Pascual, Ezequiel e Pablo). We were ready after to have a wild Chinese meal on Friday and to visit Newcastle on Saturday. This Sunday the day was very sunny, amazing!! It was raining hard on October but sunny on November. Crazy!!

We repeated the Vindolanda visit, but with sun we saw a camp when in our last visit we ran to save our life. Then we went to Houstesteads and there was finally THE WALL. We arrived tired after a long way but we kissed, jumped over and loved the wall, we took about one hundred of photographs.

The problem appears when we returned, in U.K. there is not many petrol stations and the majority closes at 6 o´clock. So, we haven´t many petrol and the car almost stopped at half-way. Finally we arrived home, and made the dinner; “tortilla de patatas” and Linus was the first to appear when he heard which the main dish was. Oh!! And the sevillians bought Tesco beer.. I thought in my health and did not try it …

At the end we saw the wall and our objective was carried out.

Ufff CANTO TEMPO.So much time

Si sei que a maioria dos que me ledes ya pensades que avandonei esta empresa de facer un blog. A verdade é que non tiven nin tempo nin forzas nin gañas para poñerme ultimamente. E non foi porque non me pasaran cousas, que o dia a día en Durham sempre depara mais aventuras que a vida cotiá en Santiago. Quizais foi a pena de saber que pronto rematará esta época, e xa pasei o ecuador. O caso é que eu non escribin, e vos non comentachedes así que foi quedando isto un pouco no abandono.

Pero nunca é tarde

I know the majority of people who read this blog thinks that I have forgotten that. Probably I had not any time or force to do that in the last period. The reason is not because anything has happened in my life, none, each day in Durham has a lot of daily adventures.Perhaps the explanation is that I just overcame the equator of my stay here. Anyways, the thing is that I did not write and this blog was giving up.

Never is late

SON HARRY POTTER. I am Harry Potter

Sí! este mercores sentinme coma o famoso mago. Tivemos a ceremonia de “matriculation” que non é exactamente matriculación xa que iso é “registration”, bueno para aclaralo a matriculation ven sendo a inaguración do curso, ainda que os que me seguides preguntarédevos:

-¿a inaguración do curso? ¿outra inaguración?,¿esta que é a enesima??!!.Qué morro tedes!!

É verdade,  entre festas, inductions e galas xa levaremos unhas oito inaguracions do curso pero esta foi máis formal.

Pos a ceremonia comezou coa foto no Ustinov.O Ustinov é o meu college, é o college dos postgraduados, e en realidade somos unha especie de secta encuberta, aínda que como todos os colleges son iguais, non importa moito. Fomos Linus, Marta, Veronica (que non pertence ao college pero que máis da) e eu. Chegamos tarde, e fomos parar ao fondo dunha cola longuisima. Xa nos fixeramos a idea de que iamos ser os últimos en tomarnos a foto cando apareceu o “Pequeno John” de Robin Hood, ou máis ven o seu descendente ustinoviano, quen nos dixo que precisaban xente para a primeira foto. E colámonos!!! que si nos colamos?? saltamos coma a un cento e medio de persoas.

A foto foi ridicula, subironnos a unha plataforma de dudosa fiabilidade e que se bamboleaba con cada persoa nova que subia. Tiñan a oito mozos perfectamente entrenados para que ningunha das nosas caras quedara encuverta. Así que alí estábamos, coma corvos expostos ao sol. E o fotografo, outro personaxe; fotografo de camara antiga das de principios do século pasado…

Bueno, e no medio do follón a nosa Major, a xefa do cortarro, a Master do Ustinov (Master and Comander según Marta), ela encarna o profeta ustinoviano na terra. Xa era coñecida para nos dende que nos votara  a bronca por falar en castelá na samba night. E como non podia ser doutra maneira, sacámonos unha foto coa Master e máis cun tipo con pinta de buitre que levaba unha toga, e digo eu que sería importante.

Logo da foto camiñamos cara a catedral con Manolokis (o rapaz grego; de Manolo….). Alí despois dunha hora ao frío no claustro e mortos de fame, comezou a cerimonia. E foi ahí cando me sentín como Harry; alí  estaba eu, unha ustinoviana entregada a causa, e sentín como o século e medio de antiguedade da University of Durham, me embriagaba. Bromas a parte, a cerimonia estivo ben. Pasearon todos os peixes gordos da universidade vestidos con traxes medievales, moi chulos por certo, e tamén os masteres dos colleges; ian vestidos coma os profes do mundo máxico de Harry. O acto non foi  moi longo, un alumno de cada college firmou no libro de benvida ao curso e o rector da universidade recitoiu o mesmo discurso da semana pasada no teatro.

Foi un día interesante onde conseguimos meternos de cheo na cultura universitaria inglesa. Aínda que non sexan do noso estilo os traxes medievais, a verdade é que non estarán tan mal cando os libros de Rowling triunfan en todo o mundo. Biquiños…

Os catro cando chegamos á cola no Ustinov. Eu, Verónica de Roma, Linus de Suecia e Marta, sevillana y olé.

Vero,  Marta e eu encaramadas na plataforma fotográfica.

Fotógrafo… sen comentarios, viva o século XIX!!

Coa Master do Ustinov e co home da toga.

Sorry, this post is avaliable in galician only in this moment.  I promise to writte it in Engllish but tonight I am enought tired to forget forening languages.

MEDALLA DE BRONCE. Bronze medal

Qué!!! non o creedes, eh!!! pois sí, este luns foi o día!!! por fin o noso equipo gañou algo. Fumos basicamente os de sempre,os titulares, inglesa, alemán, canadiense e galega. Desta vez non houbo nin unha soa pregunta sobre a peninsula, aínda que a última preguntaron o século en que martirizaran a San Fermín… ummm, ese non éo dos touros???

Bueno o caso e que desta vez cambiamos de pub, e deixamos o Duque de Wellington por outro no centro. Todo sea dito, que non había moitos grupos, aínda que máis de tres. Pero có noso nome de grupo era imposible perder “the winner team (name)”.  Ao final tivemos 34 puntos e os segundos 34,5 o máximo eran 52. Así que aprobeito tamén este post para ensinarvos aos meus compañeiros de piso. Biquiños.

Os meus compañeiros do grupo de Pop Quiz. O peliroxo é Liam de Canadá que estudia o antigo Exipto e Siria, o do xerxei a listas e Cornellius, de Alemaña, estudia economicas.Non se podería ter mellores compañeiros neste país. This is my Pop Quiz group. My flatmates are Liam the red-headed one, from Canadian; and Cornellius from Germany.They are the best.

How!!!! You do not believe that!!! but it is absolutely true, finally our team won anything. We were only the team officials, one Englishwoman, one German, one Canadian and one Galician. In this match any question about Iberian Peninsula was asked. Anywhere, the last Spanish question which was asked me in a pop quiz was: in which century did San Fermín die?… I could not believe!!

In this time we changed the pub and left the Wellington Duke. The new pub was near the city centre and there were not a lot of goups playing, but of course! we were more than three. Our group´s name helped us a lot, it was “the winner team (name)”. We got the third position with 34 point and the second had only 34,5, the maximum score was 52. Ok?? That is all friends!!, and you could see my flatmates´face in the photo. Cheers!!!

O OUTONO / The Autumn

Xa estamos nel, nese tempo maravilloso de cambios pequenos, predecibles pero únicos, que veñen a marcar a fin dun ano. Para min, en realidade, os doce meses rematan entre agosto e setembro, así que o outono ven sendo un periodo xenial para facer cambios na vida. Nunca pensáchedes que debería ser así, si ata as árbores cambian de muda porqué non mudar nós, porqué non cambiar de follas cada outono en vez de permanezer perenne como os piñeiros. Eu son máis ben castiñeiro, que florece e da o froito no outono e que cambia de cara cada ano. Os castiñeiros viven máis que os piñeiros e dan agocho a un conxunto de vida entre as súas ramas e raices; sí, eu quero ser castiñeiro e vivir nunha fraga, e que cada outono as miñas ramas esperten a unha nova vida coas folerpas que trae o inverno.

Son, polo tanto, unha apaixoada do outono, do outono galego que é con diferenza un dos máis bonitos do mundo. A xente xúntase na lareira, asan castañas e comparten a vida coa seguridade de que o inverno chegará, dun momento a outro, borrando os recordos do verán xa pasado. O outono é tamén tempo de morotes, de setas e de todos eses froitos que non parecen froitos porque todos asociamos as froitas ao verán, as frores a primavera e ao outono as follas murchas.

A miña familia tamén é de disfrutar nesta época, así como as formigas, celebramos, ao calor das brasas, que chegan os fríos, coa satisfacción de ter o formigueiro cheo despois do traballo estival. Así que eu hoxe dende a lontananza ulo (huelo) as castañas asadas, as setas e en definitiva ulo o outono na miña casa, periodo breve antes dun inverno de seguro esgotador.

We are in autumn jet, this is a wonderful time of small predictable changes, but they are unique and mark the year end. I feel that these twelve moths finish between August and September, so the autumn is an exceptional period to make changes in your life. Have you never thought that it will probably be true? and why we do not changes our life. Even, some trees change theirs leafs every autumn but others like the pine stays perennial. I feel like a chestnut, the chestnut is this tree which flowers and bears fruits in autumn, and changes his face every year. Chestnuts live more time that pines, and in his branches and roots there is a lot of life. Of course, I want to be like a chestnut and like it I want that my branches wake up to a new life with the ice flakes carried by the winter time.

Therefore, I love autumn and I love the Galicia´s autumn which is one of the most pleasant in the world. People meet at old kitchens, roast chestnuts and share the life, whit the sure that the winter will come, and it will rub out all the nice regards of the last summer. The autumn is also the time of the strawberry-tree berry, the mushroom, and of the all fruit which do not look like fruits. Because everybody associates fruits with summer, flowers with spring and autumn with fallen leaf.
My family also enjoys with this time. We, like ants, celebrate that the cold is coming near embers and thinking that we have the store full with the summer work. So that, today, despite of be far, I can smell the roast chestnuts, the mushrooms, and finally I can smell the autumn at home, which is a brief period previous a very tired winter.

As magnificas castañas asadas na cociña de ferro. These are the wonderful chestnuts roasted in the iron kitchen.

Reunion familiar en Remesar, Lugo,  ao caron da lareira, almorzando iscos asados, so falta a miña nai que sacaba a foto. Family met atound the old kitchen in Remesar, Lugo. We had breakfast roasted “iscos”  which are similar to bacon. The family was complet but my mom was taking the photograf.

Morotes en Remesar (Lugo), en castellano pode ser a fruta do madrono??, ni idea, alguén o sabe??. The strawberry-tree in Remesar, Lugo.

DURJANIAM PARTY

Pasou xa tempo dende a miña última anotacion… pero a entrevista con Charlotte Roberts tiña a miña mente ocupada nos últimos  días. A entrevista foi normal: que qué fas, que qué queres facer aqui, que qué tal a adaptación… pero gracias a Charlotte fixen un dos meus mellores descrubrimentos dende que cheguei, coñecin a Marta. Foi xenial decatarse de que non estou xa soa neste proceso de adaptación ao departamento:  O peor é que é española e falamos en castelán, ademais é sevillana así que voltou o meu acento andaluz odiado por moitos.

En fin, que xa atopei a alguén para salvarme da monotonía inglesa e levarme a tomar cafés e sair pola noite,: anuncianse tempos de festa!. Polo demais, esta foi unha dura semana de welcome, con milleiros de actos  ata o mercores, cando parece que se normaliza a cousa.

Resumovos un pouquiño todo.

POPQUIZ: Antonte foi a xa tradicional partida de pop quiz, desta vez aderezada co cumpreanos do meu compañeiro Cornellius. Perdemos coma sempre a pesar de contar con novas fichaxes, un canadiense, un ingles e un de Zambia (zambés???non teño nin idea como se di).

USTINOV. O xoves foi noite de a Samba Night no Ustinov , este é un colexio maior ao que pertenzo (vese que non me chegou coas monxas de Granada, é que non aprendo!!), asi que son Ustinoviana, soa case coma de outra galaxia. Fun con Marta que é ustinoviana tamén, e coñecemos a xente de todas partes, Zambia, Sudafrica, India, Nigeria, inlcuso á ustinoviana en xefe, algo así como a directora. Vamos, que nos puxeron milleiros de sandwiches e familia, habia viño e zuma de laranxa, e una banda de percusionistas moi bos tocando ritmos do Brasil. Como poidedes supoñer acabamos as dúas bailando a Samba di Janeiro.

Marta e máis eu na Samba Night do Ustinov. A foto é de cando aínda non nos decidiramos a soltarnos a melena e sair a bailar, de despois non hai documentos gráficos.

FESTA Á INGLESA. Hoxe foi, menos mal, máis relaxado. Tivemos a benvida aos novos estudantes de Durham no Teatro Gala. Unha charla onde os peixes gordos da universidade dician unha e outra vez que é a mellor do mundo, ou polo menos que está porriba de Cambridge, que obsesión cos ranquines. Despois de enterarnos de ata o último dos durhanianos famosos (entre eles Toni Blair) saimos a bailar un pouco na que foi a nosa segunda festa como ustinovianas durhanianas que somos.

No bar ao lado do río, antes de que nos atacara a loira do cú ao aire.

Vouvos facer un croquis dende estas terras estrañas nas que me sinto unha máis, do que é unha autentica noite de festa:

– Unha noite de festa comeza as 9 da noite ou da tarde como prefirades, eu digo da noite que me deprime pensalo. Elixes un bar ou pub, nos decantámonos por un ao lado do rio. Sentaste e apides pintas de cervexa (ata aquí é como na peninsula). As dez aquelo está cheo, hora punta. Nos sentadiñas escoitando musica, moi boa por certo, e observando a manada que se move pero non baila. O bo de estar aquí e que está todo cheo de cousas ben raras. A de hoxe atopámola no baño, do bar! nel non hai  maquinas de condones ou de tampax,  senon unha maquina para planchar o pelo por unha libra o uso, hai que ir monas ata a morte!!!

A autentica maquina de planchar o pelo por unha libra, no baño do bar.

Por último, paso a describir unha das moitas situacións curioso-festivas; poderialle pasar a calquera, vale!!!!!!

Ao noso lado achegase unha muller loira co pantalón roto a altura do cú e das suas partes “inpudicas”.

Ela fala con outros homes mentras nos discutimos se leva bragas ou tanga.

(Veselle todo)

Un dos homes cos que fala sinala o seu pantalón e tocalle alí, aquí.

(Oh my god!!!!veselle todo o cú. Definitivamente ten que ser tanga).

Achegaselle outro home agarralle do pantalón e tira. Rompelle un pedazo.

(Parece que asoma un pedazo branco, ¿será braga?)

Ela é unha muller de entre 40 e 50 anos. Quizáis o luns sexa unha das que nos atendan na matricula, e mellor non mirarlle á cara!!!, non quereras recoñecela nun futuro.

Está indignada e fala connosco do tipo aquel que lle acaba de joder os pantalóns.

Nos: paripé, -hai que ver!!!! que xente!!!

(Tanga seguro, con ese roto na ingle non pode ser braga).

Finalmente ensinalles a todos o seu pantalon roto, ainda máis. movendo o cú para arriba.

(Ao final obtemos a resposta: Non leva nada, ala!! finda discusion)

A nosa noite acabou a eso das 11, cando xa reventadas fumos para a casa. Máis tarde non é hora para señoritas, esta todo cheo de borrachos!!!.

E así finalmente escribo, co nordico envolvendome que vai un frio de carallo!!!como voto de menos a miña mantiña verde!!!. Un biquiño a todos e agardos os vosos comentarios, xa o paserei a inglés con máis tempo.

Por certo noticia de última hora: aprobaronme dúas publicacións así que estarei perdida de traballo nos proximos días-meses, pero ainda que haxa que traballar é unha gran noticia.